Tres poemas de MODESTO ESCOBAR AQUINO

Nde rehe'ÿ, ore Jára

Nde rehe'ÿ,
Ñamandu Tenondegua,
ore Jára, ore Ru,
mba'éta piko ava rekove,
mba'éta piko, Ñamandu.
Nde rehe'ÿ,
Ñande Ru Pa Pa Tenonde,
pytû yma,
mba'e'ÿ,
mano ñehê,
mano syry.

Nde pore'ÿme,
ánga hoga'ÿva,
mymba ityre'ÿva,
jagua guahu,
jagua rasê ñembyahýi puku.

Ahõ,
vy'áÿ,
kyhyje,
py'aheta jepokyty,
tasê,
tasê soro
ojo'óvo omboryryisunúva
yvy.

Nde rehe'ÿ,
ore Jára,
tesa'ÿi ipiru,
oñyñýi ko'ê,
ho'a ka'aru,
pytuho,
pytupa,
ho'a pytû,
pytûmba.

Mba'éta piko ava rekove,
mba'éta piko, Ñamandu,
nde rehe'ÿ.

    Modesto Escobar Aquino:
    ¡Ha!... Mborayhu, yvy puru'ã, Asunción 1988

Sin ti, nuestro Señor

Sin ti
Ñamandu Primero
nuestro Señor, nuestro Padre,
¡qué sería la vida del hombre!
¡qué sería, Ñamandu!
Sin ti,
Nuestro Padre Último Primero:
las tinieblas del comienzo
la nada
inundación de muerte
corriente de muerte.

Si tú no estás,
las almas no tienen casa,
los animales no tienen dueño,
aullido de perros
largo llanto de perros hambrientos.

Añoranza,
tristeza,
miedo,
incertidumbre,
llanto,
y se rompe el llanto
cuando el que hace vibrar el trueno
ara la tierra.

Sin ti,
nuestro Señor
la niña del ojo se marchita
se encogen las mañanas
caen las tardes,
se nos acaba el aliento,
nos ahogamos,
cae la tiniebla
la oscuridad total.

¡Qué sería la vida del hombre!
¡qué sería, Ñamandu,
sin ti.

Hiã'iténtepa

Hi'ãiténtepa,
aiko aikoháre ha aiko aikovérõ,
ha'a mba'e vokóinte
vy'a pavê saraki ñuhãme
ha kambuchi renyhêicha
tojeka che juru
ha toñehêrykuavo che ñe'ê
yvytu kurusu pepóre.

Tove toho ohohápe.
Tove toho rei,
nandi,
nandi vera,
sa'ÿjapajeréi,
sasõ panambi.

Tove toipyte
mainumbymícha
mamo hyakuãhápe
yvoty ra'ÿi ypykue.
Tove toheréi
kuarahy rendy.
Tove toy'u
jasymi pukavy.
Tove tomono'õ
Tupã mborayhu.
¡Hi'áiténtepa!
Ha ãgante ojevývo
tou tomosarambi
teko joayhu guasu,
py'aguapy rusu,
angapyhy pavê.
Ha uperiremínte
topyta,
topytu'u,
toke,
topayve'ÿ jepe
ra'e.

    Modesto Escobar Aquino:
    Ñe'ã ñe'ê yvoty ha Ñemongeta Kito Kolõndive,
    Asunción 1993

Ojalá

Ojalá
vaya por donde vaya y en cuanto viva
y caiga tal vez muy pronto
en la trampa de una juguetona felicidad
y como un cántaro repleto
se raje mi boca,
divulgándose mi palabra
por la rosa del viento.

Que vaya adonde ha de ir.
Que vaya nomás,
desnudo
desnudo y resplandeciente
volcándose sin trabas,
mariposa libre.

Que chupe
como el picaflor
atraído por las fragancias
granos de flores primigenias.
Que lama
las llamas del sol.
Que beba
la sonrisa de la luna.
Que recoja
el amor de Dios.
¡Ojalá!
Y ahora que vuelve
que venga a propagar
el grande amor fraterno,
la verdadera serenidad,
la satisfacción definitiva.
Y después
que se quede
que descanse
que duerma,
aunque se despertara
nunca más.

Sã Blah

1989

Oho pyhare puku, puku,
ha ojajái ára rendy sakã.
Máva piko toimo'ã,
iñambue niko ko ko'êmba

Ku isasõ soro
ha maymáva tetãygua
oñe'ê rory ha opurahéi
omomorãvo ko ko'êmba.

Iporáma, he'i Nandejára.
Apevénte, he'i Paraguái.
Topa teko vai, teko joja'ÿ,
tou katu ko'êmba.

Ipotîma ñande rape,
topu'ãke ñane retã.
Aniangáke itatachinave
horyñehêva ko ko'êmba.

    Modesto Escobar Aquino:
    Ñe'ã ñe'ê yvoty ha Ñemongeta Kito Kolõndive,
    Asunción 1993

San Blas

1989

Se va la noche larga, larga
y brilla la clara luz del día.
Quién lo habría pensado:
¡es diferente este amanecer!

De pronto somos libres
y todos en nuestro país
hablan alegres y cantan,
celebrando este amanecer.

Basta ya, dijo Nuestro Señor
hasta aquí nomás, dijo el Paraguay.
Se acaba el sufrimiento, la opresión,
que venga, pues, el amanecer.

Ya está limpio nuestro camino,
que se levante nuestro país.
Que no se enturbie más
este amanecer colmado de alegría.

Esta página HTML fue elaborada por Wolf Lustig (lustig@mail.uni-mainz.de)
Última actualización: 27-06-97.


Bestellen
Librería

Servicio de traducciones



Última actualización: 28.09.2006 00:17